Wij

Dit zijn WIJ; Ron en Erna.

WIJ vinden het erg leuk dat
je onze webpage bezoekt!
WIJ hebben hier met veel
plezier aan gewerkt!
Natuurlijk vinden WIJ het
super als je een reactie in
ons gastenboek schrijft!
WIJ wensen je veel plezier
met WIJ……..

Je weet wie WIJ zijn. Maar weet je ook hoe we elkaar hebben leren kennen? Dat komt eigenlijk door een vriendin van Erna. En de vriend van die vriendin (en daar de broer van en daar weer een neef van en die heeft een buurjongen en die……. néé hoor!) was een collega van Ron.

Ron kwam daar een keer thuis, zag een foto van Erna staan en zei: “Mmm, wie is dat?”
Toen begonnen er bij die vriendin gelijk allerlei bellen te rinkelen: Hé, allebei single! De optelsom van 1+1=2 was snel gemaakt. Voor we het wisten hingen we die avond samen aan de telefoon. Een leuk en gezellig gesprek, maar dat was het dan. Het was bijna Carnaval en Ron, een enorme anti- hosser, werd overgehaald om een avond mee te gaan stappen. Erna zou er “toevallig” ook zijn. Die vriendin had geregeld dat we na die Carnavalsavond/ nacht met z’n allen in één huis sliepen; gezellig! Máár “toevallig” had ze ook geregeld dat we “toevallig” samen op één kamer zouden slapen. Puur “toeval” dus. Wij waren we natuurlijk fel tegen zo’n koppel-actie. Nee, daar doen wij “toevallig” niet aan mee! Maar toen……Verkleed als “bloemenmeisje” stapte Erna de kamer binnen. Dat was de eerste ontmoeting met Ron, toen verkleed als Mexicaanse boer. Ron vond Erna een leuke, spontane en vooral jonge meid (-10 jaar) . Erna vond Ron, met zijn schoenpoets gebruinde gezicht (net een autoverkoper uit die wat-een-leuke-kinderen-reclame!) en paars geverfde haar (……), een echte Sjonnie. Tja, Carnaval, hè? Goed, het werd een gezellige avond. En…..na middernacht, op 14 februari 1999 was er de eerste kus……. Mooier kan niet, zo op Valentijnsdag. Toch? En toen Ron de douche uitkwam was Ron geen Sjonnie meer, maar een leuke, blonde (nu inmiddels kaalgeschoren) man. Ook zijn zonnebankgebruinde huid was verdwenen. Oef…. Tja, en sindsdien komen we niet meer van elkaar af. Na ruim een jaar zijn we gaan samenwonen en inmiddels hebben we op 14 febr. 2003 onze 4e verjaardag gevierd.
Hiep hiep hoera.

En dit zeggen wij van elkaar:

Ervoor Erna

 

Ron

“Dit is Erna, 25 jaar. Zwoele blik, heerlijke stem en verschrikkelijk lief. Dagelijks staat zij voor de klas en probeert, net als ik, een speciaal stel in het gareel te houden. Thuis krijg ik zelf zo nu en dan ook mijn lesmomentjes. Erg leerzaam, hahaha….
Erna is altijd pietje precies, perfectionistisch en staat op haar strepen. Toch kan ik alles bij haar kwijt en weet ik dat zij, na een aantal voorgangsters, de werkelijke ware is!! Vaak ben ik lang weg van huis en verlang ik er naar om bij haar te zijn. Als ik een minder goede dag heb, dan hoef ik alleen maar aan haar te denken en word ik zo weer vrolijk.

Ze kan zo nu en dan flink drammen, maar meestal is dat wel terecht. Ze is mijn maat, steun en toeverlaat. Zij is diegene die straks officieel als vrouw van mij door het leven gaat.”


Wat een scheetje, hè?

 

Erna

“Kijk, dit is Ron, 35 jaar. Zo gek als een draaideur,
al staat “ie” nogal serieus op deze foto.
Ron is in het dagelijkse leven militair.
Dat betekent marsen, drillen maar ook chillen…
En bevelen geven doet hij ook graag.
Ook thuis ja, maar dat werkt niet.

Verder is hij echt mijn knapperd. Ik noem hem vaak dik-kop, maar dat meen ik niet. Ik heb met Ron ontzettend veel lol, al kunnen elkaar soms ook (bijna) “de kop inslaan”. En ja, we kunnen úren kletsen over van- alles-en-nog-wat, maar vooral over onze idealen en dromen. Heerlijk! Straks gaan we een van die dromen realiseren: Ik ga met mijn lief, mijn maatje, mijn knapperd trouwen!!! In Lapland!!!”

Trouwen

De bovenstaande foto is gemaakt in Turkije, op het strand. De ringen die we hier om onze vingers hadden, waren wel leuk, maar niet leuk genoeg. Eigenlijk wilden we gewoon nieuwe ringen.
We kochten andere ringen, van RVS en dus lekker robuust; dat kan een leven lang mee!

Máár…., nieuwe ringen….. zómaar? “Nèh” zei Ron: “Laten we dan maar gelijk verloven”. Hij vroeg aan Erna of ze dit wilde. Nou……. ”Tuurlijk!” zei zij. De verloving was op Valentijnsdag 2001. Met z’n tweeën; een etentje, later een cafeetje….. Voor ons speciaal genoeg. Eenmaal verloofd moest er natuurlijk ook een trouwerij op volgen. (duh..) Het was voor ons al direct duidelijk dat we geen gewone, standaard bruiloft wilden. Maar wat dan wel??? We hebben er héél lang over gedacht, gesproken, gewikt en gewogen. (we wisten we het eigenlijk al láng…..): We wilden naar het buitenland!! Waarom? Nou, daar hadden we onze persoonlijke redenen voor. Hoe dank ook; het moest een speciale locatie zijn voor “just the two of us ....”

Erna zag zichzelf al in een witte bikini (nouja, met nog iets erover heen dan) en Ron in een luchtige, witte broek, ergens op het strand van een Bounty-eiland…zucht…. Máár, na het zien van wat documentaires over trouwen op zo’n eiland (je stond gewoon in de rij van bruidsparen te wachten om onder zo’n stom prieeltje, zwetend en wel, te trouwen) én het opvragen van veel info, kwamen de twijfels. Vooral Ron zag dát niet zo zitten. Hij wilde meer avontuur! Toen kwam hij met een alternatief: Finland. Finland? Ja, Finland, Lapland! Het leek Erna wel koud om te trouwen bij -15 (of nog lager), maar de schitterende natuur en heerlijke rust trok haar wel. Na veel internetten, het bekijken van diverse reisgidsen en een steeds groter wordende enthousiasme, is de reis dan nu geboekt. Yes, we gaan!!!! Tenzij Ron op uitzending moet…… Maar dan houden we gewoon een handtekeningactie om hem hier te houden. Helpen jullie dan mee?

Onze verlovingsringen (in Hollandse sneeuw…)

Na het nemen van deze beslissing, stonden de pappa’s en de mama’s natuurlijk niet te springen en te joelen van blijdschap. En dat snappen we ook heel goed. Het is toch een bijzondere dag die zij moeten missen. We hopen wel dat zij onze keuze accepteren (waarderen hoeft niet). Natuurlijk waren er ook mensen enthousiast en zij zeiden: “Doe gewoon wat jullie willen.” En dat doen we ook.

Oja! Ron “moet” Erna nog steeds, officieel ten huwelijk vragen. Dus Ron…..



In Lapland

Om iedereen toch een beetje te laten weten waar we heen gaan en wat we gaan doen, volgt hier wat info met foto’s: We gaan op 15 februari 2004 naar Lapland, liggend in het hoge noorden van Finland. Kijk maar eens op dit kaartje. Bovenin ligt Saariselkä; een prachtig heuvelachtig wintersport gebied. Ongeveer 10 km daar vandaan slapen we in een noeste blokhut, incl. openhaard én een echte, Finse sauna. Sauna, ja! Erna zal er nu echt aan moeten gaan geloven…..Dan is er natuurlijk dé dag; 18 februari 2004. Wat we op onze trouwdag aantrekken weten we (nog) niet. Het moet in ieder geval WARM zijn want we trouwen in een ijskapel! Brrrrrrr…….maar móói!! Na 5 nachten in het hoge noorden gelogeerd te hebben, gaan we als echtpaar (tsss, dat klinkt alsof je bejaard bent) naar Helsinki, de hoofdstad. Daar gaan we per vliegtuig heen, want Finland is een behoorlijk groot land; 1160 km lang en 540 km breed. (en 5,1 miljoen inwoners…) Helsinki; even een héél andere omgeving, met vooral veel prachtige architectuur, theater en gezellige cafeetjes en restaurants. Hier slapen we 2 nachten in een luxe vijf-sterren hotel dat in hartje stad ligt. Dat wordt top!!!

En dan……..weer naar huis.

Mooi, hè?
Een wonderschone natuur, ieder seizoen weer opnieuw.
Finland staat ook bekend als “het land van de 1000 meren”. In werkelijkheid zijn het er maar liefst 187.888! Daarnaast kennen we Finland van de Kerstman; hij woont in Rovaniemi, de hoofdstad van Fins Lapland.

 

Dit zijn dus rendieren. De Lappen,
ook wel de Samen genoemd, zijn de eigenaren van meer dan 200.000 rendieren in Lapland
Sjezen met husky’s voor je slede….
óf met een sneeuwscooter.

En dan is er nog zoiets als de huwelijksnacht.
Dat zal wel een kille bedoeling worden….We slapen namelijk in een iglo!
Op een bed van ijs liggen rendierenhuiden en een tweepersoonsslaapzak.
Heel knus, vast….. Zou er ook thermo- lingerie bestaan?

Verslag

Hier komst dan eindelijk ons verhaal……(we kunnen er nog veel meer over vertellen en laten zien, maar daarvoor moet je ons dan toch even ontmoeten)

Zondag 15 febr. vetrokken we vanaf Schiphol naar Helsinki en vanuit daar naar Ivalo, Fins Lapland. We hadden er reuze zin in en de reis verliep, ondanks een beetje vertraging, prima.
In Ivalo werden we opgehaald en reden we vervolgens naar Kakslauttanen. Eenmaal daar zagen we dat het écht zo mooi was, nèt zoals in de folders! Onze logcabin was veel mooier en groter dan verwacht en we voelde ons er al snel thuis. Openhaard aan, lekker in onze sauna (en in je blote kont de sneeuw in rennen….) Geweldig!

Maandag hebben we een lange wandeling gemaakt, de omgeving een beetje verkend, zijn we naar Saariselka geweest en hebben we ’s avonds rendier gegeten. Het Fins eten was overigens de hele week overheerlijk!

Dinsdag hadden we een sneeuwscooter safari. Wauw, dat was kicken!! We hadden één sneeuwscooter waardoor de een kon filmen en de ander kon rijden. Uiteraard wisselden we elkaar af want sneeuwscooter rijden is zó gaaf!
Je moest wel opletten want ineens liepen er twee wilde rendieren voor onze scooter!
Tijdens de lunch zaten we in een houten hutje. Ineens haalde onze gids een grote vleespoot uit haar tas. Dat was rendier (neeee, we hadden geen rendier aangereden) en na het bakken boven een vuurtje, hebben we het nog met smaak opgegeten ook.
En wat een omgeving….. We stonden even stil bovenop een berg waar het enorm waaide en -30 C was; dat voelde je!!!
Overigens viel het reuze mee met de kou. Het was steeds rond de -10/ -15 C maar omdat de lucht en sneeuw zo droog is én je erop gekleed bent, was het goed uit te houden.

Woensdag was de grote dag!!!! Eerder die week hadden we meerde malen contact gehad met Anne, een medewerkster van het hotel. Zij was een geweldige, vrolijke Finse meid die ons huwelijk mee organiseerde.
Om 13.45 werden we opgehaald met een huskyslede. Daarvóór hadden we ons natuurlijk (apart) omgekleed. Met kriebels en veel zenuwen zagen we elkaar op “onze” veranda. Slik!! We vonden elkaar zo mooi en lief…..
De fotograaf maakten wat foto’s en vervolgens gingen we dus in de huskyslede naar de ijskapel.



Wauw……totaal overdonderd (we waren bewust niet eerder gaan kijken) liepen we saampjes naar binnen.
De cermonie duurde niet lang (gelukkig maar, haha) en toen we eenmaal “yes, I will” hadden gezegd én de ringen hadden uitgewisseld, waren de ergste zenuwen weg. In de ijskapel zijn er nog veel foto’s gemaakt en kregen we van Anne, tevens onze getuige, een warme Lapse drank in een echte Lapse, uit hout gesneden beker.
Dan was er nog de Finse champagne en je begrijpt dat we de kou steeds minder voelde…

Met de huskyslede gingen we naar het restaurant. Daar was het haardvuur aan, met veel kaarsjes er om heen. De tafel was mooi versierd en de bruidstaart stond klaar. Het was een overheerlijke, Finse taart met o.a. bessen uit Lapland. En ook hier dronken we lekkere wijn……
Na wat extra foto’s, lekker gezellig te hebben gezeten en gekletst, gingen we terug naar onze cabin. Hier hebben we o.a zelf ook nog wat foto’s gemaakt, gebeld met een aantal mensen en knus bij het haardvuur gezeten.


’s Avonds kregen we een huwelijksdiner met de meest heerlijke Finse specialiteiten. Het was zó mooi en intiem!
Tja….. en na deze geweldige dag mochten we de iglo in. Het was wéér een geweldige, maar ijskoude ervaring. Je leert elkaar wel kennen, want wie had meeste dekens?....
De volgende dag waren we natuurlijk al vroeg wakker (uitslapen doe je niet in een iglo) en om 10.00 uur moesten we klaar staan voor een husky- tocht. Op onze trouwdag werden we lekker rondgereden in de slee; nu mochten we zelf aan de slag. En ook dat was te gek! De Husky honden raken helemaal door het dolle heen, op het moment dat ze ingespannen zijn. Ze willen zo graag rennen! Ook nu reden we met onze slee door het prachtige Lapland.

 

Tijdens een stop zaten we in een Lapse hut waar we soep en brood kregen bij (natuurlijk) het vuur. Zie het maar zo, wat in Nederland de tv is, is in lapland het haardvuur.

Vrijdag moesten we helaas deze prachtige omgeving verlaten. Eigenlijk wilde we er niet meer weg. Van de eigenaar hadden we nog een prachtig presentje gekregen; een uit hout gesneden mokje

met lepeltje, bewerkt met rendierenhoorn. Onze trouwdatum was er ingebrand. In het mokje moest “salt voor life”…. Mooi toch?!

Vanaf vrijdagavond tot zondagmiddag waren we in Helsinki. Even een heel andere omgeving, maar ook

weer helemaal leuk. We hebben veel rondgewandeld en bekeken, een aantal musea en kathedraal bezocht en lekker gegeten. Natuurlijk genoten we ook van ons super-de-luxe 5 sterren hotel “Kämp”. Tjee, we hadden het gevoel dat Maxima en haar Willem zo konden komen binnenwandelen. Wat een luxe! Erg leuk om dat ook eens mee te maken.
Tja, en toen moesten we weer naar huis. Gelukkig werden we met hardstikke leuk ontvangen op schiphol en konden we gelijk onze reis en trouwverhalen kwijt.

Iedereen bedankt voor jullie lieve, grappige reacties en felicitaties. We zijn er blij mee!!!


Het was súper, boven onze verwachting, een ervaring om nóóit meer te vergeten…… en we zijn nog getrouwd ook!

Gastenboek

Natuurlijk vinden we het erg leuk als je iets in ons gastenboek schrijft.
En dat doe je dus hier!

Alleen voor familie, vrienden en óók bekenden!
Adverteerders kunnen hier terecht. Berichten van adverteerders worden direct verwijderd.

Bekijk ons gastenboek.

Teken ons gastenboek:
Naam:*
E-mail:
Bericht:*
  Velden gemarkeerd met een asterix (*) zijn verplichte velden