|
Wij
Dit zijn WIJ; Ron en Erna.
WIJ vinden het erg leuk dat
je onze webpage bezoekt!
WIJ hebben hier met veel
plezier aan gewerkt!
Natuurlijk vinden WIJ het
super als je een reactie in
ons gastenboek schrijft!
WIJ wensen je veel plezier
met WIJ……..
Je weet wie WIJ zijn. Maar weet je ook
hoe we elkaar hebben leren kennen? Dat komt eigenlijk
door een vriendin van Erna. En de vriend van die vriendin (en
daar de broer van en daar weer een neef van en die heeft een buurjongen
en die……. néé hoor!) was een collega
van Ron.
Ron kwam daar een keer thuis, zag een foto van Erna staan en zei:
“Mmm, wie is dat?”
Toen begonnen er bij die vriendin gelijk allerlei bellen te rinkelen:
Hé, allebei single! De optelsom van 1+1=2 was snel gemaakt.
Voor we het wisten hingen we die avond samen aan de telefoon.
Een leuk en gezellig gesprek, maar dat was het dan. Het was bijna
Carnaval en Ron, een enorme anti- hosser, werd overgehaald om
een avond mee te gaan stappen. Erna zou er “toevallig”
ook zijn. Die vriendin had geregeld dat we na die Carnavalsavond/
nacht met z’n allen in één huis sliepen; gezellig!
Máár “toevallig” had ze ook geregeld
dat we “toevallig” samen op één kamer
zouden slapen. Puur “toeval” dus. Wij waren we natuurlijk
fel tegen zo’n koppel-actie. Nee, daar doen wij “toevallig”
niet aan mee! Maar toen……Verkleed als “bloemenmeisje”
stapte Erna de kamer binnen. Dat was de eerste ontmoeting met
Ron, toen verkleed als Mexicaanse boer. Ron vond Erna een leuke,
spontane en vooral jonge meid (-10 jaar) . Erna vond Ron, met
zijn schoenpoets gebruinde gezicht (net een autoverkoper uit die
wat-een-leuke-kinderen-reclame!) en paars geverfde haar (……),
een echte Sjonnie. Tja, Carnaval, hè? Goed, het werd een
gezellige avond. En…..na middernacht, op 14 februari 1999
was er de eerste kus……. Mooier kan niet, zo op Valentijnsdag.
Toch? En toen Ron de douche uitkwam was Ron geen Sjonnie meer,
maar een leuke, blonde (nu inmiddels kaalgeschoren) man. Ook zijn
zonnebankgebruinde huid was verdwenen. Oef…. Tja, en sindsdien
komen we niet meer van elkaar af. Na ruim een jaar zijn we gaan
samenwonen en inmiddels hebben we op 14 febr. 2003 onze 4e verjaardag
gevierd.
Hiep hiep hoera.
En dit zeggen wij
van elkaar:
|
Ron
“Dit is Erna, 25 jaar. Zwoele blik, heerlijke
stem en verschrikkelijk lief. Dagelijks staat zij voor de
klas en probeert, net als ik, een speciaal stel in het gareel
te houden. Thuis krijg ik zelf zo nu en dan ook mijn lesmomentjes.
Erg leerzaam, hahaha….
Erna is altijd pietje precies, perfectionistisch en staat
op haar strepen. Toch kan ik alles bij haar kwijt en weet
ik dat zij, na een aantal voorgangsters, de werkelijke ware
is!! Vaak ben ik lang weg van huis en verlang ik er naar
om bij haar te zijn. Als ik een minder goede dag heb, dan
hoef ik alleen maar aan haar te denken en word ik zo weer
vrolijk.
Ze kan zo nu en dan flink drammen, maar meestal
is dat wel terecht. Ze is mijn maat, steun en toeverlaat.
Zij is diegene die straks officieel als vrouw van mij door
het leven gaat.”
|
Wat een scheetje,
hè?
|
Erna
“Kijk, dit is Ron, 35 jaar. Zo gek als een
draaideur,
al staat “ie” nogal serieus op deze foto.
Ron is in het dagelijkse leven militair.
Dat betekent marsen, drillen maar ook chillen…
En bevelen geven doet hij ook graag.
Ook thuis ja, maar dat werkt niet.
Verder is hij echt mijn knapperd. Ik noem hem vaak
dik-kop, maar dat meen ik niet. Ik heb met Ron ontzettend
veel lol, al kunnen elkaar soms ook (bijna) “de kop
inslaan”. En ja, we kunnen úren kletsen over
van- alles-en-nog-wat, maar vooral over onze idealen en
dromen. Heerlijk! Straks gaan we een van die dromen realiseren:
Ik ga met mijn lief, mijn maatje, mijn knapperd trouwen!!!
In Lapland!!!”
|
Trouwen
De bovenstaande foto is gemaakt in Turkije,
op het strand. De ringen die we hier om onze vingers hadden, waren
wel leuk, maar niet leuk genoeg. Eigenlijk wilden we gewoon nieuwe
ringen.
We kochten andere ringen, van RVS en dus lekker robuust; dat kan
een leven lang mee!
Máár….,
nieuwe ringen….. zómaar? “Nèh”
zei Ron: “Laten we dan maar gelijk verloven”.
Hij vroeg aan Erna of ze dit wilde. Nou……. ”Tuurlijk!”
zei zij. De verloving was op Valentijnsdag 2001. Met z’n
tweeën; een etentje, later een cafeetje….. Voor
ons speciaal genoeg. Eenmaal verloofd moest er natuurlijk
ook een trouwerij op volgen. (duh..) Het was voor ons al direct
duidelijk dat we geen gewone, standaard bruiloft wilden. Maar
wat dan wel??? We hebben er héél lang over gedacht,
gesproken, gewikt en gewogen. (we wisten we het eigenlijk
al láng…..): We wilden naar het buitenland!!
Waarom? Nou, daar hadden we onze persoonlijke redenen voor.
Hoe dank ook; het moest een speciale locatie zijn voor “just
the two of us ....” |
|
Erna zag zichzelf al in een witte bikini
(nouja, met nog iets erover heen dan) en Ron in een luchtige,
witte broek, ergens op het strand van een Bounty-eiland…zucht….
Máár, na het zien van wat documentaires over trouwen
op zo’n eiland (je stond gewoon in de rij van bruidsparen
te wachten om onder zo’n stom prieeltje, zwetend en wel,
te trouwen) én het opvragen van veel info, kwamen de twijfels.
Vooral Ron zag dát niet zo zitten. Hij wilde meer avontuur!
Toen kwam hij met een alternatief: Finland. Finland? Ja, Finland,
Lapland! Het leek Erna wel koud om te trouwen bij -15 (of nog
lager), maar de schitterende natuur en heerlijke rust trok haar
wel. Na veel internetten, het bekijken van diverse reisgidsen
en een steeds groter wordende enthousiasme, is de reis dan nu
geboekt. Yes, we gaan!!!! Tenzij Ron op uitzending moet……
Maar dan houden we gewoon een handtekeningactie om hem hier te
houden. Helpen jullie dan mee?
Onze verlovingsringen (in Hollandse
sneeuw…) |
Na het nemen van
deze beslissing, stonden de pappa’s en de mama’s
natuurlijk niet te springen en te joelen van blijdschap. En
dat snappen we ook heel goed. Het is toch een bijzondere dag
die zij moeten missen. We hopen wel dat zij onze keuze accepteren
(waarderen hoeft niet). Natuurlijk waren er ook mensen enthousiast
en zij zeiden: “Doe gewoon wat jullie willen.”
En dat doen we ook.
Oja! Ron “moet”
Erna nog steeds, officieel ten huwelijk vragen. Dus Ron…..
|
In Lapland
Om
iedereen toch een beetje te laten weten waar we heen gaan
en wat we gaan doen, volgt hier wat info met foto’s:
We gaan op 15 februari 2004 naar Lapland, liggend in het hoge
noorden van Finland. Kijk maar eens op dit kaartje. Bovenin
ligt Saariselkä; een prachtig heuvelachtig wintersport
gebied. Ongeveer 10 km daar vandaan slapen we in een noeste
blokhut, incl. openhaard én een echte, Finse sauna.
Sauna, ja! Erna zal er nu echt aan moeten gaan geloven…..Dan
is er natuurlijk dé dag; 18 februari 2004. Wat we op
onze trouwdag aantrekken weten we (nog) niet. Het moet in
ieder geval WARM zijn want we trouwen in een ijskapel! Brrrrrrr…….maar
móói!! Na 5 nachten in het hoge noorden gelogeerd
te hebben, gaan we als echtpaar (tsss, dat klinkt alsof je
bejaard bent) naar Helsinki, de hoofdstad. Daar gaan we per
vliegtuig heen, want Finland is een behoorlijk groot land;
1160 km lang en 540 km breed. (en 5,1 miljoen inwoners…)
Helsinki; even een héél andere omgeving, met
vooral veel prachtige architectuur, theater en gezellige cafeetjes
en restaurants. Hier slapen we 2 nachten in een luxe vijf-sterren
hotel dat in hartje stad ligt. Dat wordt top!!!
En dan……..weer
naar huis.
|
|
|
Mooi, hè?
Een wonderschone natuur, ieder seizoen weer opnieuw.
Finland staat ook bekend als “het land van de 1000 meren”.
In werkelijkheid zijn het er maar liefst 187.888! Daarnaast
kennen we Finland van de Kerstman; hij woont in Rovaniemi,
de hoofdstad van Fins Lapland.
|
|
Dit zijn dus rendieren.
De Lappen,
ook wel de Samen genoemd, zijn de eigenaren van meer dan
200.000 rendieren in Lapland
|
|
|
Sjezen
met husky’s voor je slede…. |
óf met
een sneeuwscooter. |
En dan is er nog zoiets als de huwelijksnacht.
Dat zal wel een kille bedoeling worden….We slapen namelijk
in een iglo!
Op een bed van ijs liggen rendierenhuiden en een tweepersoonsslaapzak.
Heel knus, vast….. Zou er ook thermo- lingerie bestaan?
Verslag
Hier
komst dan eindelijk ons verhaal……(we kunnen er nog
veel meer over vertellen en laten zien, maar daarvoor moet je
ons dan toch even ontmoeten)
Zondag 15 febr. vetrokken
we vanaf Schiphol naar Helsinki en vanuit daar naar Ivalo, Fins
Lapland. We hadden er reuze zin in en de reis verliep, ondanks
een beetje vertraging, prima.
In Ivalo werden we opgehaald en reden we vervolgens naar Kakslauttanen.
Eenmaal daar zagen we dat het écht zo mooi was, nèt
zoals in de folders! Onze logcabin was veel mooier en groter dan
verwacht en we voelde ons er al snel thuis. Openhaard aan, lekker
in onze sauna (en in je blote kont de sneeuw in rennen….)
Geweldig!
Maandag hebben we een lange
wandeling gemaakt, de omgeving een beetje verkend, zijn we naar
Saariselka geweest en hebben we ’s avonds rendier gegeten.
Het Fins eten was overigens de hele week overheerlijk!
Dinsdag hadden we een sneeuwscooter
safari. Wauw, dat was kicken!! We hadden één sneeuwscooter
waardoor de een kon filmen en de ander kon rijden. Uiteraard wisselden
we elkaar af want sneeuwscooter rijden is zó gaaf!
Je moest wel opletten want ineens liepen er twee wilde rendieren
voor onze scooter!
Tijdens de lunch zaten we in een houten hutje. Ineens haalde onze
gids een grote vleespoot uit haar tas. Dat was rendier (neeee,
we hadden geen rendier aangereden) en na het bakken boven een
vuurtje, hebben we het nog met smaak opgegeten ook.
En wat een omgeving….. We stonden even stil bovenop een
berg waar het enorm waaide en -30 C was; dat voelde je!!!
Overigens viel het reuze mee met de kou. Het was steeds rond de
-10/ -15 C maar omdat de lucht en sneeuw zo droog is én
je erop gekleed bent, was het goed uit te houden.
Woensdag was de grote dag!!!! Eerder die
week hadden we meerde malen contact gehad met Anne, een medewerkster
van het hotel. Zij was een geweldige, vrolijke Finse meid die
ons huwelijk mee organiseerde.
Om 13.45 werden we opgehaald met een huskyslede. Daarvóór
hadden we ons natuurlijk (apart) omgekleed. Met kriebels en veel
zenuwen zagen we elkaar op “onze” veranda. Slik!!
We vonden elkaar zo mooi en lief…..
De fotograaf maakten wat foto’s en vervolgens gingen we
dus in de huskyslede naar de ijskapel.
Wauw……totaal
overdonderd (we waren bewust niet eerder gaan kijken) liepen we
saampjes naar binnen.
De cermonie duurde niet lang (gelukkig maar, haha) en toen we
eenmaal “yes, I will” hadden gezegd én de ringen
hadden uitgewisseld, waren de ergste zenuwen weg. In de ijskapel
zijn er nog veel foto’s gemaakt en kregen we van Anne, tevens
onze getuige, een warme Lapse drank in een echte Lapse, uit hout
gesneden beker.
Dan was er nog de Finse champagne en je begrijpt dat we de kou
steeds minder voelde…
Met de huskyslede gingen we
naar het restaurant. Daar was het haardvuur aan, met veel kaarsjes
er om heen. De tafel was mooi versierd en de bruidstaart stond
klaar. Het was een overheerlijke, Finse taart met o.a. bessen
uit Lapland. En ook hier dronken we lekkere wijn……
Na wat extra foto’s, lekker gezellig te hebben gezeten en
gekletst, gingen we terug naar onze cabin. Hier hebben we o.a
zelf ook nog wat foto’s gemaakt, gebeld met een aantal mensen
en knus bij het haardvuur gezeten.
’s
Avonds kregen we een huwelijksdiner met de meest heerlijke Finse
specialiteiten. Het was zó mooi en intiem!
Tja….. en na deze geweldige dag mochten we de iglo in. Het
was wéér een geweldige, maar ijskoude ervaring.
Je leert elkaar wel kennen, want wie had meeste dekens?....
De volgende dag waren we natuurlijk al vroeg wakker (uitslapen
doe je niet in een iglo) en om 10.00 uur moesten we klaar staan
voor een husky- tocht. Op onze trouwdag werden we lekker rondgereden
in de slee; nu mochten we zelf aan de slag. En ook dat was te
gek! De Husky honden raken helemaal door het dolle heen, op het
moment dat ze ingespannen zijn. Ze willen zo graag rennen! Ook
nu reden we met onze slee door het prachtige Lapland.
Tijdens
een stop zaten we in een Lapse hut waar we soep en brood kregen
bij (natuurlijk) het vuur. Zie het maar zo, wat in Nederland de
tv is, is in lapland het haardvuur.
Vrijdag moesten we helaas
deze prachtige omgeving verlaten. Eigenlijk wilde we er niet meer
weg. Van de eigenaar hadden we nog een prachtig presentje gekregen;
een uit hout gesneden mokje
met lepeltje, bewerkt met rendierenhoorn. Onze trouwdatum was
er ingebrand. In het mokje moest “salt voor life”….
Mooi toch?!
Vanaf vrijdagavond tot zondagmiddag
waren we in Helsinki. Even een heel andere omgeving, maar ook
weer
helemaal leuk. We hebben veel rondgewandeld en bekeken, een aantal
musea en kathedraal bezocht en lekker gegeten. Natuurlijk genoten
we ook van ons super-de-luxe 5 sterren hotel “Kämp”.
Tjee, we hadden het gevoel dat Maxima en haar Willem zo konden
komen binnenwandelen. Wat een luxe! Erg leuk om dat ook eens mee
te maken.
Tja, en toen moesten we weer naar huis. Gelukkig werden we met
hardstikke leuk ontvangen op schiphol en konden we gelijk onze
reis en trouwverhalen kwijt.
Iedereen bedankt voor jullie
lieve, grappige reacties en felicitaties. We zijn er blij mee!!!
Het was súper, boven onze verwachting, een ervaring om
nóóit meer te vergeten…… en we zijn
nog getrouwd ook!
Gastenboek
Natuurlijk vinden we het erg leuk
als je iets in ons gastenboek schrijft.
En dat doe je dus hier!
Alleen voor familie, vrienden en óók
bekenden!
Adverteerders kunnen hier terecht.
Berichten van adverteerders worden direct verwijderd.
Bekijk ons
gastenboek.
Teken ons gastenboek:
|